1e lezing: Deut. 30, 10 – 14
2e lezing: Kol. 1, 15 – 20 
Evangelie: Lc. 10, 25 – 37  

Wie is mijn naaste?

Mooie verhalen kunnen vertellen is al een kunst op zich. Maar een verhaal vertellen, waarvan de boodschap ook nog aanspreekt en blijft hangen, is nog mooier. Het verhaal van de Barmhartige Samaritaan is zo’n verhaal om méér dan een reden. 

Het is goed te mogen beluisteren dat Jezus zich niet laat meeslepen in eeuwige welles-nietes discussies of de vraag wie er gelijk heeft of wat je het beste kunt doen. In zo’n situaties grijpt Jezus steevast terug op een verhaal. Jezus wil dat mensen vanuit het hart besluiten nemen en niet handelen, omdat het ergens geschreven staat. Eigenlijk zegt Jezus tegen de achtergrond van het verhaal van de Barmhartige Samaritaan: “Je bent altijd medestander, je wordt uitgenodigd binnen te gaan in het gebeuren dat verhaald wordt.” 

Wat er ook is, waar je ook bent: je bent altijd onderdeel van een groter geheel. Ik ben niet alleen de naaste van de mens naast me of van iemand die beroofd is of van iemand uit Somalië. Voor Jezus zijn er geen grenzen en dat brengt altijd verantwoordelijkheid mee op het moment dat ik zie dat er hulp nodig is, gevraagd, gewenst wordt. 

Het “ze hebben mij niet gevraagd” is niet langer een excuus. Nee, Jezus houdt van een volle maat bij het geven. Wie aan het rekenen slaat, heeft altijd tekort en wie geeft, heeft altijd genoeg. Hemelse vreugde op aarde.