1e lezing: 1 Kon.19,9a.11-13a
2e lezing: Rom.9,1-5
Evangelie: Mt.14,22-33  

Ga mee

De angst lijkt onze wereld in haar greep te hebben. Het is corona hier en anderhalve meter daar. Mensen kunnen deze zomer niet naar grootschalige activiteiten of op vakantie. De angst lijkt onze Kerk in haar greep te hebben. Velen durven nog steeds niet naar de Eucharistie of mogen niet. Hoe zal het verder gaan? Het legt iets bloot… van hoe wij gelovigen zijn. Gewone mensen, bang, met een grote mond, maar o zo weinig vertrouwen in de toekomst.

Zoals de economie tegenzit en ze door een gebrek aan consumentenvertrouwen steeds slechter gaat, zo gaat het ook met de heilseconomie van God. Ja, het lijkt wel alsof Kerk en wereld met de apostelen in het bootje zitten midden op het meer. En we hebben tegenwind, net als in het evangelie. Ja, we zijn net als de leerlingen ver uit de kust, ver weggedreven van onze afkomst en onze bestemming. Ja, we worden geteisterd door de golven van de coronacrisis, we hebben af en toe het gevoel te verdrinken – als we tenminste niet verdoofd zijn door de gangbare mening die niet nadenkt over wat er in de wereld aan de hand is, die niet nadenkt over Jezus Christus. Hij wordt niet gemist, omdat men Hem nooit heeft leren kennen of Hem gewoon vergeten is.

Toch komt Jezus naar zijn leerlingen toe. Zoals we vorige week zagen bij de Broodvermenigvuldiging, zo zien we het ook deze week. God laat niet toe dat zijn kinderen ten onder gaan. Hij zendt zijn Zoon, die ook ongevraagd de mens opzoekt, met zijn aanbod van genade. Op het meer, in de Eucharistie, in ons onrustige leven. Hebben wij nog wel het vertrouwen dat er uitkomst is uit de crisis van Kerk en wereld? Geloven we dat Jezus werkelijk medelijdend en barmhartig naar ons toekomt? Geloven we dat Hij er nog iets aan kan doen, of ligt ons vermoeide hoofd in de schoot als we het niet in het zand hebben gestoken?

Wat Jezus van ons vraagt, als enige tegenprestatie voor zijn aanbod van genade, is dat we geloven. En dan niet, zoals Petrus, voor even met een hele grote mond, maar ook als we de wind voelen en het water ons tot de lippen staat. Geloven niet aan de buitenkant maar met heel ons hart, als de schat in de akker. Niet bang zijn, maar vertrouwen. Niet kleingelovig zijn en meteen bij de eerste golf weer zinken, maar standvastig omdat Jezus de Zoon van God is. Gaan we verder in het vertrouwen dat Christus ook nu alles ten goede zal leiden?

Ga mee in het schip. Houd uw oren en ogen open voor de tekenen van de tijd, maar laat u niet ontmoedigen. Jezus Christus zal naar ons blijven toekomen, want daarom is Hij als Zoon van God mens geworden. Juist in een onrustige crisiswereld helpt een roes van materialisme niet. Wat echt helpt, is wat van echte waarde is. En dat blijft. Dat vieren we in de Eucharistie. Wees niet bang. Er zijn genoeg bange mensen om ons heen. Vertrouw er dan maar op, dat wij met Christus in onze boot veilig kunnen gaan, ook bij tegenwind. Met zijn hulp komen we eens terug op veilige vaste grond.

Tekst: Bezinning op het Woord, inleidende teksten bij de dagelijkse liturgie

Illustratie: Wim Johannesma