1e lezing: Ex.32,7 11.13-14 
2e lezing: 1 Tim.1,12-17 
Evangelie: Lc.15,1-32  of: 1-10

Geen verwijtend vinger, maar liefdevolle armen

God is barmhartig, Hij heeft een hart vol erbarmen, vol medelijden. Hij geeft steeds nieuwe kansen aan de mensen. We horen het in de eerste lezing: het volk keert zich van God af, vereert afgoden zoals een gouden kalf en God wil hen eigenlijk straffen, ja zelfs vernietigen. Maar als Mozes Hem herinnert aan zijn trouwe dienaren uit het Joodse volk en aan de belofte die Hij gedaan heeft, laat God zich vermurwen, krijgt Hij medelijden en geeft Hij het volk weer een kans. En als je verder leest in het Oude Testament, zie je dat het steeds weer gaat om kansen die God zijn volk geeft: steeds keert het volk zich van Hem af, is ongehoorzaam, maar ook steeds weer heeft Hij medelijden, toont zich barmhartig en geeft het weer een kans. 

In de parabel, het verhaal van vandaag uit het evangelie, staat de vader voor God de Vader en zijn wij beurtelings de jongste zoon, die verloren is gelopen, maar liefdevol wordt opgevangen en opnieuw mag beginnen en de oudste zoon, die steeds netjes binnen de paden heeft gelopen, maar nu verontwaardigd is dat een zondaar vergiffenis en een nieuwe kans krijgt. Maar we moeten ons niet alleen met de twee zonen vergelijken, we moeten juist ook proberen te zijn als de vader: vol vergeving voor iemand die spijt heeft van zijn fouten en om vergeving vraagt, vol liefde en aandacht voor mensen die verloren lopen in onze zo drukke wereld en daardoor op het verkeerde pad gaan. Niet het verwijtende vingertje opheffen, zoals de oudste zoon en zoals wij Nederlanders ook graag doen, maar liefdevol de armen om iemand heen slaan. Niet een spervuur van vragen op iemand afsturen, maar luisteren naar zijn of haar verhaal. Kortom: warmhartig zijn.

Tekst: Bezinning op het Woord, inleidende teksten bij de dagelijkse liturgie

Illustratie: Detail uit het bekende schilderij 'De terugkeer van de Verloren Zoon' van Rembrandt van Rijn