1e lezing: Jes.50,5-9a 
2e lezing: Jak.2,14-18 
Evangelie: Mc.8,27-35 

Offers brengen

De paus schrijft in zijn encycliek Laudato Si’: “Na een periode van grenzeloos vertrouwen in de vooruitgang en in het menselijke kunnen, komt een deel van de maatschappij tot een grotere bewustwording. Men stelt een toenemende gevoeligheid vast voor zowel het milieu als de bescherming van de natuur, en de pijnlijke en echte bezorgdheid voor wat er gebeurt met onze planeet wordt groter. Het is de bedoeling… dat wij ons pijnlijk bewust worden van wat er in de wereld gebeurt, zodat we ons dit persoonlijk aantrekken en leren inzien wat ieder van ons eraan kan doen.”

Maar hoe gaan wij om met mensen die ons hiervan bewust willen maken, met de profeten van het milieu van onze tijd? We kennen ze wel, de profetische stemmen die, zoals in de eerste lezing, al te dikwijls gesmoord worden in onze samenleving. Ze vragen om radicale verandering en wijzen op de rampen die op ons afkomen als we het roer niet omgooien. Hun wetenschap wordt in twijfel getrokken, hun betrokkenheid verdacht gemaakt. Desnoods worden ze met geweld het zwijgen opgelegd.

Maar zij zullen niet beschaamd staan, lezen we. Hun tegenstanders hebben het gelijk niet aan hun kant, met hoeveel geweld ze dat ook proberen te bewijzen. Ondanks de tegenstand gaan ze door met hun oproep, met hun getuigenis voor een betere wereld. Jacobus houdt ons dat vandaag ook voor: “Wat baat het een mens te beweren dat hij geloof heeft, als hij geen daden kan laten zien?” Alleen maar woorden bieden geen oplossing. Dat zien we ook in de strijd voor het behoud van de schepping. En de inzet voor behoud van de schepping, inzet voor een betere wereld, waar geen armoede en honger meer heersen, inzet voor de komst van dat Rijk Gods, waarover Jezus ons steeds spreekt, vraagt offers, ja zelfs lijden. Zo houdt Jesaja ons voor, zo houdt ook Jezus ons voor.

Petrus legt een prachtig getuigenis af over wie Jezus is. Hij zegt dit niet uit zichzelf, Gods Geest geeft hem deze woorden in: “U bent de Christus, de Gezalfde, degene die door God gezonden is.” Maar Petrus laat zich leiden door menselijke overwegingen: die Gezalfde Gods gaat ons hier en nu redden, zal ons van de Romeinse bezetter bevrijden, zodat ons leven weer wordt als voorheen. Ook nu laten velen zich leiden door al te menselijke overwegingen. Jezus reageert heel fel op het onbegrip van Petrus, zijn verkeerde beeld van de Messias, de Christus, die Hij is. Lijden hoort erbij: wie mijn volgeling wil zijn, moet zichzelf verloochenen en zijn kruis op zich nemen.

Wie mee wil werken aan de opbouw van de nieuwe wereld, dat Rijk Gods, moet bereid zijn daarvoor offers te brengen. Eigenbelang moet opzijgezet worden, Gods wil en Gods plan zijn leidend. Dus niet jezelf verheffen, je eigen leventje veiligstellen, maar durven jezelf te verliezen. Pas als je daartoe bereid bent en ook lijden durft te aanvaarden, volgt uiteindelijke de verheffing: wie zijn leven verliest omwille van Mij en het Evangelie, zal het redden. Ook Jezus, als de Zoon van God, ondergaat de diepste vernedering om uiteindelijk te triomferen in de verrijzenis.

Tekst: Bezinning op het Woord, inleidende teksten bij de dagelijkse liturgie