1e lezing: Hab.1,2‑3;2,2‑4 
2e lezing: 2 Tim.1, 6‑8.13‑14  
Evangelie: Lc.17,5‑10  

Als een mosterdzaadje

Men zegt dat er tegenwoordig minder wordt geloofd. Mensen verliezen hun geloof. Gelovigen nemen sommige waarheden van de twaalf artikelen van het geloof niet meer aan. Maar volgens het evangelie gaat het niet om meer of minder geloof in geopenbaarde waarheden. Het gaat erom dat je een geloof hebt met de taaiheid, de kiemkracht en de groeikracht van een mosterdzaadje. Geloof als een mosterdzaadje begint in het klein, maar het groeit onweerstaanbaar tot volle wasdom. Wie vertrouwt op die groeikracht kan bergen verzetten. 

Iedereen komt op zijn levensweg voor bergen te staan en voor bomen die hij moet ontwortelen. Een zwaar verlies bijvoorbeeld waar je mee moet leren leven. Of de opdrachten van een consequent christelijk leven dat beantwoordt aan de eisen van het Evangelie. 

Dikwijls vinden mensen uitvluchten waarmee ze hun geweten sussen: ‘Er is toch niets aan te doen’, ‘Mijn krachten schieten te kort’. Zo vluchten ze voor hun verantwoordelijkheid. En ze laten alles op zijn beloop. Er zijn er ook die reageren als de profeet Habakuk. Ze klagen er op los. Geweld, ruzie en onrecht alom, in het klein en in het groot. En waar blijft God? Nergens is van Hem iets te bespeuren. Hoe kan Hij het allemaal laten gebeuren? Maar zelf steken ze geen vinger uit. 

Een rechtvaardige en geheelde wereld, wie droomt er niet van? Christenen leven van hun geloof dat de droom zal uitkomen. “Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw” is het refrein van een bekend lied. Maar stil zijn en wachten kan niet betekenen dat we zitten te wachten tot er iets gebeurt. Er moeten bomen weggeruimd en bergen verzet worden opdat de droom werkelijkheid kan worden. Mogen wij voldoende geloof in ons dragen om die vervulling dichterbij te brengen.

Tekst: Bezinning op het Woord, inleidende teksten bij de dagelijkse liturgie

Illustratie: De Bijbel in 1000 seconden