1e lezing: 2 Sam.7,1-5.8b-11.16  
2e lezing: Rom. 16,25-27  
evangelie: Lc.1,26-38  

Uitzien naar de Levende

Verwachting heeft ons door deze adventstijd geleid. Vanavond is die tijd voor dit jaar weer ten einde. Wat is verwachting eigenlijk? Je opent je hart voor een ander, die je iets zal geven. Zoals een moeder die nog echt kan verwachten, als ze negen maanden de vrucht in haar lichaam voelt groeien. Zoals de wanhopige mens, die tegen beter weten in vrede verwacht.

We verwachten deze zondag samen met Maria, die aangekondigd krijgt dat ze zwanger zal worden van de heilige Geest en wier verwachting vanavond wordt vervuld, samen met de verwachting van het volk Israël, waar de profeet Natan over spreekt: God zal ingrijpen en zelf een nieuw huis bouwen in het geslacht van David. Verwachten wij met de spanning van het volk Israël de Verlosser, een concrete persoon, de Mensenzoon, de Messias, de Christus, de “Zoon van de Allerhoogste” aan wie “God de Heer de troon van zijn vader David zal schenken”, Die “in eeuwigheid koning zijn over het huis van Jakob?”

Dat is de climax van de Advent: dat we, levend in die spanning, uitzien naar een levende Persoon die ons zal verlossen. Dat is echte verwachting, want we ervaren dagelijks in ons leven dat we leven in een soort ballingschap: we weten met ons verstand wat zuiverheid en een heilig leven zou moeten zijn. Maar we ervaren dag in dag uit, dat we onze daden niet begrijpen. Onze geest wil wel, maar het vlees trekt een andere kant op. Dat roept angst op: angst voor de toorn van een rechtvaardige God, angst voor de straf, en bij velen opstandigheid. De aanwezigheid van zonde in verloste mensen is een tegenspraak die mensen bang kan maken, en het geloof in de verlossing zelfs kan tenietdoen.

Als we de verlossing nog durven te verwachten, dan verwachten we zoals de ballingen van het Oude Israël, die zuchtten onder de verdrukking. Ze herinnerden zich Sion, ze wisten met hun verstand van de oorden van vreugde en geluk, maar ze moesten wachten tot de Messias, de beloofde, zou komen. Zij zuchtten in hun aardse ballingschap, maar bleven toch trouw aan de God van belofte. Zolang wij in deze aardse ballingschap zijn, moeten wij hopen en verwachten, en dat stelt onze vrijheid op de proef. De keuze is niet voorgeprogrammeerd: Het is de vrijheid waarmee Maria ja zei tegen de engel. Een jawoord vol verwachting en hoop op God, een keuze in geloof.

In onze aardse pelgrimstocht zijn wij niet alleen. De vierde Advent is de zondag van Maria, zij spreekt haar woord om het Woord van God te ontvangen. Zij is ook onze Moeder in dit leven vol verwachting. Denken wij aan de woorden van het Salve Regina: “Tot U roepen wij, ballingen, zuchtend en wenend in dit dal van tranen. Daarom dan, onze voorspreekster, sla op ons uw barmhartige ogen, en toon ons, na deze ballingschap: Jezus, de gezegende vrucht van uw schoot.” Mochten wij met haar onze verwachting voltooien. Voor vannacht reeds een zalig kerstfeest, ziet, de langverwachte gaat komen, weest blij!

Tekst: Bezinning op het Woord, inleidende teksten bij de dagelijkse liturgie