De voornaamste taak van de bisschop is de verkondiging. En daarbij hoort onvervreemdbaar preken. Preken over Pasen is iets dat tot mijn plicht behoort en tegelijkertijd zou het wat mij betreft eigenlijk verboden moeten worden. Want hoe kun je nu iets zeggen over dingen die het menselijk verstand mijlenver te boven gaan: dat Jezus uit de dood is opgestaan? Daar kun je niet over preken. Dat kun je alleen maar geloven en vieren, beginnend in de stilte van het hart. En daarom wil ik het paasmysterie op een wat andere manier dan gebruikelijk verkondigen: door mij een ogenblik verplaatsen in de persoon van Lazarus, een vriend van Jezus die in het dorpje Bethanië woonde, een dorp ongeveer even ver van Jeruzalem als Asenray van Roermond

“Lazarus is mijn naam, als ik mij even mag voorstellen; en Jezus was een huisvriend van ons: van mij en van mijn zussen Martha en Maria. En ook wij hoorden ook wat de laatste dagen in Jeruzalem gebeurd is. Tot vrijdagavond aan toe. En het ene verhaal rolt over het andere heen: nu wordt weer verteld dat het graf leeg is hij verrezen zou zijn. Weet U, Jezus kwam vaker bij ons over de vloer en je voelde gewoon dat hij van ons hield. Waarom, dat weet ik ook niet. We zijn maar gewone mensen: Maria met haar bedachtzame aard en haar talent om te kunnen luisteren, Martha die altijd druk, druk, druk is en ik, Lazarus, die het kostje voor ons bij elkaar scharrel.

Allemaal heel gewoon. Totdat ik een tijdje geleden ziek werd. En we hoorden dat Jezus in de buurt was. We hebben hem toen laten waarschuwen, want we hoopten dat hij ook mij beter zou maken, Dat had hij al bij zoveel mensen gedaan. Maar Hij kwam niet; en het was maar een half uurtje lopen. Martha heeft hem dat wel eerst wat kwalijk genomen. Maria bleef er veel rustiger onder, vertrouwde dat het op een of andere manier wel goed zou komen. Maar goed hij kwam dus niet op tijd. En toen ging ik dood. Ja, U hoort het goed: Toen ging ik dood. En toen pas kwam Hij. En toen gebeurde, waar iedereen het hier nog altijd over heeft: dat ik weer levend werd. Niemand snapte het, ik al helemaal niet. En eerlijk gezegd weet ik ook niet wat ik erover moet zeggen: ineens stond ik in de opening van mijn graf, knipperde met mij ogen tegen het zonlicht en was weer terug bij mijn zussen.

Een dag of vijf, zes geleden was Hij weer hier. Natuurlijk weer een hoop volk over de vloer. Maria heeft toen die peperdure zalf gebruikt en er zijn voeten mee gezalfd. Daar was nogal wat gemopper over: mensen die dat verkwisting vonden en zo. Ik vond van niet: hij verdiende het, we hebben nogal wat aan Hem te danken; alleen al dat ik hier weer zit en dit verhaal kan vertellen, dat ik leef. Maar toen zei hij ook weer zowat vreemds: dat het te maken had met zijn eigen begrafenis. We snapten echt niet wat Hij daarmee bedoelde. Totdat we hoorden wat er een paar dagen later in de stad hier, in Jeruzalem gebeurde; dat ze hem aan het kruis hebben geslagen. We wisten wel dat er een groep was die hem niet moest, maar dat het zo erg was… En heeft hij zijn dood dan voelen aankomen? Met die opmerking over die zalf ?

En nu de verhalen dat zijn graf leeg is; dat hij zich heeft laten zien ; dat hij weer leeft. Moeilijk te geloven? Waarom zou ik het niet geloven. Na alles wat er gebeurd is ? Het is net alsof de stukjes van de puzzel op hun plaats vallen. Dat Hij mij weer liet leven en dat verhaal over de zalf van Maria en zijn eigen begrafenis. Nee, die verhalen over de verrijzenis geloof ik best. Daar hoef ik Hem niet eens meer voor te zien: Hij leeft. Ook al snap ik het niet, het klopt gewoon.

Ach, die ziekte waar ik aan gestorven ben, die kan gemakkelijk weer terugkomen. Maar nu weet ik dat ik daar zelfs niet bang voor hoef te zijn. Dat –wat me ook overkomt- het leven niet meer stuk kan. Omdat hij van ons houdt, omdat Hij sterker is dan de dood.” Zalig Pasen.

+ Harrie Smeets
bisschop van Roermond