• Zondag 31 december: Zondag onder het octaaf van Kerstmis: Feest van de H. Familie
• Maandag 1 januari: Nieuwjaar| Hoogfeest van H. Maria, Moeder van God
• Dinsdag 2 januari: HH. Basilius de Grote en Gregorius van Nazianze
• Woensdag 3 januari: H. Naam van Jezus
• Vrijdag 5 januari: H. Pater Karel Houben en H. Gerlachus van Houthem
• Zaterdag 6 januari: Hoogfeest van Driekoningen in de Wereldkerk
  (in Nederland vieren we het dit jaar op zondag 7 januari)

Over de zinvolheid van een kerkelijke uitvaart

Zaterdag 6 januari is de uitvaart van de onlangs overleden oud-bisschop Mgr. Harrie Smeets. Hij krijgt – uiteraard – een kerkelijke uitvaart. Die keuze is voor veel mensen niet meer vanzelfsprekend. Daarom is het goed om deze week nog eens te kijken naar de zinvolheid van een kerkelijke uitvaart.

Voor gelovige mensen is de dood niet het einde van het leven. Zij geloven in een eeuwig leven na de dood. Vanuit dit geloof viert de Kerk niet de dood, maar het leven van de mens bij zijn overlijden. Het perspectief van de dood wordt wezenlijk anders door Christus’ verrijzenis. De dood is niet het einde, maar de overgang naar het nieuwe leven bij de Schepper.

De uitvaartviering is een paasviering: een viering van hoop en perspectief over de grenzen van dit leven heen, waarbij onze dierbare wordt toevertrouwd aan Gods liefde. De uitvaartliturgie is rijk aan symboliek in zang, woord en rituele handelingen. Samen vormen ze één geheel: het een bevestigt het ander en op deze wijze wordt de viering een bron van hoop, bemoediging en troost.

De overledene wordt begroet en naar het altaar begeleid, terwijl het kruis van de verlossing voor hem of haar wordt uitgedragen. De paaskaars brandt als symbool van de verrezen Heer. Door het duister van de dood straalt het licht van het nieuwe leven, het eeuwige leven. In de lezingen uit de heilige Schrift spreekt Gods liefde voor de mens en zijn verlangen naar ons. In de preek slaat de priester een brug tussen de woorden uit de Bijbel en het leven van de overledene. Als de Eucharistie gevierd wordt, doen we wat Jezus ons vraagt: Hem te gedenken, opdat we onszelf niet vergeten als zijn geliefde kinderen. We delen in het ene Brood van de hoop en de troost én van onze verbondenheid met Hem en elkaar: juist in de moeilijkste momenten van het leven.

Onze hoop klinkt nogmaals in het ‘In Paradisum’ als we onze dierbare naar buiten geleiden. We zingen biddend uit, dat de engelen de gestorvene naar het hemels thuisland zullen begeleiden en binnenleiden in Gods totaal omvattende liefde. De hemel is God zelf.

Na een ‘mooie’ en zinvolle uitvaart ga je nooit – al ben je nog zo bedrukt – met je ziel onder de arm naar huis. We hebben juist samen beleden, uitgesproken en gezongen, dat wij leven over de grenzen van dit leven heen.