1e lezing: Jer.23,1-6
2e lezing: Ef.2,13-18
Evangelie: Mc.6,30-34  

Vakantie-in-het-klein

Vakantie. Wat zoeken mensen op vakantie? Mooie plekken gaan bezoeken, of andere culturen ontdekken, of ‘gewoon’ de zon opzoeken. Maar zoeken we niet ten diepste rust? Veel hoeft namelijk even niet. Allerlei verplichtingen vallen weg. We doen dingen die we leuk vinden, die ons wat rust bezorgen.

Dat is eigenlijk al zo oud als het evangelie. Ook Jezus vindt dat zijn leerlingen rust nodig hebben. Hij heeft ze namelijk twee aan twee uitgestuurd. Ze zijn in de pastoraal werkzaam geweest. Nu nodigt Hij ze uit om mee te komen in de rust, de stilte in. Maar bij Jezus gaat het niet zomaar om rust, om stilte, hoe goed die ook is. Ook Jezus zelf zoekt de stilte op. Maar Hij zoekt de stilte ook op om er bij God te zijn. Maar ofschoon de leerlingen met Jezus naar een eenzame plaats gaan, zijn ze er uiteindelijk toch niet alleen. De mensen komen hen achterna. Weg stilte! Maar toch niet helemaal want Jezus is er! En Hij heeft ook nu weer aandacht voor die mensen en “begon hen uitvoerig te onderrichten”. 

Wij komen elke zondag samen voor de Eucharistie. Ook in de vakantie. Is de pastoor weg dan komt er een vervanger. God gaat niet met vakantie. “Mijn Vader en Ik wij werken altijd”, zegt Jezus op een andere plaats in het evangelie. Je kunt bij God altijd terecht. Nu lijkt het erop dat velen er niet om staan te springen. Er zijn vaak nog veel lege plaatsen. Mensen kunnen van de heilige Mis in de kerk zeggen: “Het is er een dooie boel. Het spreekt mij niet aan” Maar de bezinnende stilte in en rondom de heilige Mis heeft ook allereerst de bedoeling dat het mij niet direct vult, dat het wat kaal over komt. In ons dagelijks leven lijkt het er soms wel op dat wij alles willen invullen met zogenaamde leuke dingen. Daardoor worden mensen bijna bang van de stilte.

Ook onze vakanties zijn vaak overvol. We leven in een wereld waarin alles leuk moet zijn, waar we onze tijd vullen met leuke dingen, of laten vullen. Er moet van alles, we zien en horen van alles, we willen van alles! De Kerk wil een oord van stilte zijn. Dat is allereerst kaal, maar daardoor kan er ook ruimte komen, een plek als moment van bezinning en meer stilte. Zodat er vragen omhoog kunnen komen als: waar sta ik? Of: waar wil ik staan, wat is er echt belangrijk? Het zou voor de landen in het Midden-Oosten zo’n zegen zijn als daar even wat ruimte, wat ‘kaalheid’ werd gereserveerd om tot bezinning te komen.

Hoeveel tijd gunnen we ons nog om na te denken over ons leven? Om te zien of de belangrijkste dingen ook echt nog de belangrijkste plek hebben. Of datgene wat we echt willen in het leven ook werkelijk onze prioriteit krijgt. Of het er nog doorheen mag breken, door al die drukte en hectiek van het leven heen! En dat mogen we tegelijkertijd doen in het vertrouwen dat God er is. Gelooft u dat? God dringt zich namelijk niet op, je kunt gemakkelijk langs Hem heen, om Hem heen… maar wie ervoor open staat, merkt dat Hij Iemand is die mij wil ontvangen. God wil een bron van rust zijn. Iemand die mij kent. Bij Hem hoef ik niet te presteren, ik mag er zijn zoals ik ben. Hij wil met mij optrekken. Hij wil mij voeden met zijn verlossende liefde! Hij is de herder, over wie de lezingen vandaag spreken. Herders gedragen zich niet altijd als herders. Maar wij als gedoopten zijn allemaal geroepen iets van Jezus, van zijn herderlijke zorg, zichtbaar te maken.

Maar hoe wil ik dat doen, als ik niet zelf eerst die herderlijke zorg zelf toelaat? Daarvoor is de wekelijkse Eucharistie. God heeft een Woord voor mij. Niet zomaar een Woord, maar een krachtdadig woord. En Hij voegt telkens de daad bij het Woord. Hij geeft zich, als voedsel voor onderweg, om van te leven. Hij ‘herdert’ allereerst zelf, daarvoor treedt de persoon van de priester terug in de liturgie, hij is geen showmaster, maar staat er in zijn naam. Hij mag er verkondigend zijn binnen het geheel van de verkondigende kracht van de liturgie in Woord en gebaar. Een wonderlijke werkelijkheid die daardoor oriënterend wil en kan zijn voor mijn dagelijks leven.

Zoals een jonge moeder getuigde die elke dag naar de heilige Mis kwam en van de pastoor de vraag kreeg: “Hoe haal je dat toch, om hier elke dag te zijn met de drukte van jouw gezin? Maar zij antwoordde: “Het is omgekeerd: ik ga naar de Kerk opdat ik het thuis allemaal zal mogen halen!” Dat mag de vakantie bewerken, innerlijke rust schenkend, opdat ik het in het dagelijkse leven weer aankan. Dat wil in ieder geval elke eucharistie zijn, elke gebed, een vakantie in het klein. Maken wij er gebruik van!

Tekst: Bezinning op het Woord, inleidende teksten bij de dagelijkse liturgie