1e lezing: Wijsh.2,12.17-20  
2e lezing: Jak.3,16-4,3  
Evangelie: Mc.9,30-37  

Het pad van liefde en nederigheid

Afgelopen zondag kwamen we in het evangelie volgens Marcus in het tweede deel, namelijk de laatste reis naar Jeruzalem en naar het hoogtepunt van Jezus' missie. Nadat Petrus, namens de leerlingen het geloof in Hem belijdt en Hem erkent als de Messias (vgl. Mc 8, 29), begint Jezus openlijk te spreken over wat Hem aan het einde zal overkomen. Jezus kondigt steeds duidelijker het lot aan dat Hem te wachten staat en de intrinsieke noodzaak ervan.

De passage van vandaag bevat de tweede van deze aankondigingen. Jezus zegt: "De Mensenzoon zal worden uitgeleverd aan de mensen en ze zullen Hem doden; en na gedood te zijn, zal Hij na drie dagen opstaan" (Mc 9, 31). Maar de leerlingen "begrepen niet wat Hij zei en durfden Hem er niet naar te vragen" (v. 32). Het wordt duidelijk dat er een diepe innerlijke afstand bestaat tussen Jezus en de apostelen; ze bevinden zich, om zo te zeggen, op twee verschillende golflengten, zodat de toespraken van de meester niet of slechts oppervlakkig begrepen worden. De apostel Petrus, direct nadat hij zijn geloof in Jezus heeft uitgesproken, staat het zich toe Hem terecht te wijzen, omdat Hij heeft voorspeld dat Hij verworpen en gedood zal worden. Na de tweede aankondiging van het lijden, beginnen de leerlingen te discussiëren over wie van hen de grootste zal zijn (vgl. Mc 9, 34); en na de derde vragen Jakobus en Johannes aan Jezus of zij aan zijn rechter- en linkerhand mogen zitten, wanneer Hij in zijn glorie is (vgl. Mc 10, 34-35).

Wat zegt dit alles ons? Het herinnert ons eraan dat de logica van God altijd anders is dan de onze, zoals God zelf openbaarde door de mond van de profeet Jesaja: "Mijn plannen zijn niet jullie plannen, jullie wegen zijn niet mijn wegen" (Jesaja 55:8). Daarom vereist het volgen van de Heer altijd een diepe bekering van de mens, van ons allemaal, een verandering in denkwijze en levensstijl; het vereist dat we ons hart openen voor de luister, zodat we ons laten verlichten en innerlijk transformeren.

Een cruciaal punt waarop God en de mens verschillen is trots: in God is er geen trots omdat Hij de volheid is en ernaar streeft om te beminnen en leven te geven; bij ons mensen daarentegen zit trots diepgeworteld en vereist constante waakzaamheid en zuivering. Wij, die klein zijn, streven ernaar om groot te lijken, de eersten te zijn; terwijl God, die werkelijk groot is, niet bang is om zichzelf te vernederen en de laatste te worden. De Maagd Maria is perfect afgestemd op God. Laten we haar met vertrouwen aanroepen zodat zij ons leert Jezus trouw te volgen op het pad van liefde en nederigheid.

Het lijdt geen twijfel dat het volgen van Christus moeilijk is, maar zoals Hij zegt: alleen wie zijn leven verliest omwille van Hem en het evangelie, zal het redden (vgl. Marcus 8:35) en zo volledige zin geven aan zijn bestaan. Er is geen andere weg om zijn leerling te zijn; er is geen andere manier om van zijn liefde te getuigen en naar evangelische perfectie te streven. Moge elke eucharistieviering ons zo innerlijk veranderen en in ons de hoogmoed en trots ontkrachten om werkelijk Gods wonderkracht in ons leven te ervaren en ervan met vreugde te getuigen.

Tekst: Bezinning op het Woord, inleidende teksten bij de dagelijkse liturgie