1e lezing: Ez.18,25-28
2e lezing: Fil.2,1-11 of 1-5  
Evangelie: Mt.21,28-32  

De kracht van de liefde

Hoe ga je om met de mensen die in de fout gegaan zijn? In de politiek is men vaak meedogenloos. Een politicus die fouten heeft gemaakt zie je zelden of nooit terug. En binnen een gemeenschap is het voor ‘foute mensen’ ook uitkijken geblazen. En dankzij het computertijdperk verjaart ook niets meer. Tik een naam in en alles komt weer boven.

De Bijbel sluit zich hier tot op zekere hoogte bij aan. Deze zegt onder andere: Ga niet om met hen die de geboden niet onderhouden. En waarom niet? Je kunt beïnvloed worden en meegesleept in hun slecht gedrag. Maar dat is slechts één zijde van de medaille. De eerste lezing toont de andere zijde van de medaille. De profeet Ezechiël verzekert ons: Indien iemand terugkeert van zijn slecht gedrag, dan zal hij of zij in leven blijven. De apostel Paulus sluit daarbij aan en vult het concreet in. Iemand die binnen de gemeente foute wegen gaat, moet je oproepen tot een ommekeer en doe dat omzichtig.

Jezus zelf had een voorliefde voor zondaars. Hij ging uitdrukkelijk met hen om, opdat zij zich zouden bekeren en in Hem vrede vinden. Dat alles is echter niet eenvoudig. Mensen die fouten maken, laten vaak littekens achter bij anderen. Littekens die soms tot trauma’s kunnen uitgroeien. En dan lijkt een weg terug bijna onmogelijk. De vergeving waarover de Kerk spreekt, wordt echter niet voor niets de christelijke vergeving genoemd. Jezus Christus is hierin niet alleen de leraar; Hij gaat ons voor op de pijnlijke weg van vergeving en verzoening. Sterker nog: Hij maakt die weg mogelijk. En daarover spreekt de tweede lezing van vandaag. Paulus roept op tot eensgezindheid en die komt alleen door vergeving en verdraagzaamheid tot stand. Na deze oproep geeft hij het recept aan, opdat die moeilijke opgave mogelijk zou worden. Hij zegt: “Die gezindheid moet onder u heersen welke Christus Jezus bezielde.”

En hoe ziet die gezindheid eruit? Het is de diepe beweging die schuilgaat in de menswording. Hij die zetelde aan Gods rechterhand nam bij zijn geboorte genoegen met een voederbak. Hij die een is met de Vader en de Heilige Geest werd als pasgeboren baby vluchteling. Hij werd aangevallen, vervolgd en uitgelachten. Uiteindelijk werd Hij verraden, verloochend en veroordeeld tot de dood op het kruis. Jezus heeft al die onrechtvaardige vernederingen die Hij van anderen te verduren had vrijwillig verdragen. En Hij deed dat vanuit de kracht van de Liefde. En die liefde putte Hij bij God de Vader. Welnu, die liefde bleek zo sterk dat zelfs de grootste vernederingen uiteindelijk op Hem geen vat hadden. Hij onderging ze, voelde ze tot de dood erop volgde, maar zonder haat, wrok of nijd als gevolg. De Liefde die Hij bij God putte, had namelijk het laatste woord. Bij zijn verrijzenis draagt Hij dan ook geen littekens maar glorievolle tekens.

Welnu, die Jezus mogen wij beluisteren en ontvangen. Durven wij, vanuit de ontmoeting met de levende Heer zijn vredelievende gezindheid over te nemen? Durven wij onze vernederingen te ondergaan in de overtuiging dat ook deze door de bevrijdende liefde van Jezus bijdragen aan de verlossing van ons mensen? Want de vernedering waarover Paulus vandaag spreekt, onderging Jezus niet als kwam er een verschrikkelijk noodlot over Hem. “Uit vrije wil heeft Jezus zich overgeleverd.” In Hem is ons leven, onze bevrijding en daarmee onze verrijzenis.  Dat wij dan ook in navolging van de tollenaars en zondaars Hem geloof schenken om met hen binnen te kunnen gaan in het Rijk Gods.

Tekst: Bezinning op het Woord, inleidende teksten bij de dagelijkse liturgie

Illustratie: De gelijkenis van de vader en zijn twee zonen in de wijngaard, gravure door Georg Pencz (1500-1550)