1e lezing: Dan.12,1-3
2e lezing: Hebr.10,11-14.18  
Evangelie: Mc.13,24-32  

Geen gemakkelijke weg

Nu wij in de Kerk op het einde van het kerkelijk jaar komen, krijgen we waarschuwende woorden van Jezus. Niet om ons bang te maken, maar om ons bewust te maken dat ons nog van alles en nog wat te wachten staat.

Over wat ons te wachten staat weten we eigenlijk niet veel. Alles kan immers zo maar veranderen. Allerhande onverwachte gebeurtenissen kunnen ons overvallen waardoor alles verandert. Ook Jezus en zijn leerlingen overkomt dit. Vandaag horen we een stuk evangelie uit hoofdstuk 13, wat als het ware een schanierfunctie heeft tussen het openbare leven van Jezus in de eerste 12 hoofdstukken van het Marcusevangelie en de laatste hoofdstukken 14 tot en met 16 die gaan over Jezus’ lijden, dood en verrijzenis.

Jezus en zijn leerlingen zijn aangekomen in Jeruzalem: de reis die Hij gemaakt heeft en waarop zijn gehele aardse leven is gericht, nadert de voltooiing. Jezus weet wat Hem te wachten zal staan aan vervolging, veroordeling en de dood, maar daar loopt Hij niet voor weg. Ook de leerlingen van Jezus zullen niet gespaard worden, integendeel zelfs, zij worden vervolgd en krijgen te maken met agressie de dood ten gevolge.

Leerling van Jezus zijn is geen gemakkelijke weg, het is wel een begaanbare weg. De leerlingen van Jezus en ook wij, zijn volgelingen, moeten en mogen niet wanhopen, alhoewel daartoe wel redenen lijken te bestaan. De vervolging van Jezus’ leerlingen loopt uit op een wereldwijde getuigenis van de Blijde Boodschap. Jezus heeft zelf zijn leerlingen de opdracht gegeven om te getuigen in zijn naam. Naar alle winstreken van de wereld zijn zij vetrokken om de Blijde Boodschap te verkondigen. Hij zei: “Gaat dus en maakt alle volkeren tot mijn leerlingen en doopt hen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest” (Mt. 28,19).

Bij deze opdracht mogen ze vertrouwen op de hulp en de bijstand van de Heilige Geest, en wel op een echt persoonlijke bijstand. Tegen de verdrukking en vervolging in hebben de apostelen volhard in hun levensopdracht, zij maakten zich geen illusies over een aards paradijs, maar wisten ook dat zelfs als het hen hun aardse leven zou kosten het uiteindelijk goed zou komen.

Ieder mens maakt het in het leven mee hoe je eigen wereld in kan storten. Je wereld kan instorten door persoonlijke ervaringen van verlies van gezondheid, van bestaanszekerheid, het stuklopen van een relatie of door het overlijden van een dierbare. Ook door het kerkelijk of wereldgebeuren, zoals vernietiging van vrede, het moeten opgeven van de vertrouwde parochiekerk of een economische recessie, en wat te denken van de klimaatcrisis die voelbaar is.

Je zou het idee kunnen hebben dat er een geheel nieuwe wereld komt, maar dat je niet meer in staat bent alles te overzien. Dan is het goed om te weten dat Jezus heeft gezegd: “Hemel en aarde zullen voorbijgaan, maar mijn woorden zullen niet voorbijgaan.” Als je Jezus hebt leren kennen en met Hem op weg bent, dan mis je de boot niet. Dan zijn we met Hem in de boot en de Kerk is zijn en ons schip. Hier op aarde worden wij door Christus verzameld en bijeengebracht om naar zijn Woord te luisteren en hem te ontvangen in de heilige Eucharistie en zo is Hij nu al midden onder ons aanwezig.

Tekst: Bezinning op het Woord, inleidende teksten bij de dagelijkse liturgie