1e lezing Jer.31,31‑34  
2e lezing Hebr.5,7‑9  
Evangelie Joh.12,20‑33  

Vruchtbare woorden

Een eerlijk en oprecht gesprek kan deugd doen. Het is de voorwaarde voor oprechte vriendschappen. Het voorkomt heel vaak onnodige misverstanden of helpt ze uit de weg ruimen. Hebben wij nog tijd voor dergelijke waardevolle ontmoetingen? Vandaag horen wij in het evangelie, dat mensen met Jezus in gesprek willen komen. Een gesprek met Jezus; het evangelie kent heel wat van die gesprekken. Soms met een enkeling zoals met Nicodemus of de Samaritaanse vrouw; andere keren is Hij in gesprek met een hele groep tegelijk.

Jezus neemt de tijd voor een gesprek wanneer Hij merkt dat het kans heeft om vrucht te dragen. Denken wij maar aan Jezus’ geduld in gesprek met de Samaritaanse bij de put. Een heel hoofdstuk in het Johannesevangelie is daaraan gewijd. Is men echter uit op een twistgesprek of bij voorbaat niet van plan te luisteren, dan weet Hij een gesprek ook goed en vlot af te kappen. Vandaag gaat het over enkele Grieken die met Jezus in gesprek willen komen. Zij proberen dat gesprek via twee apostelen te arrangeren.

Deze gebeurtenis mag men zien als een beeld van de Kerk. Is het immers niet de taak van de Kerk om mensen bij Jezus te brengen? Misschien ligt de wortel voor de kerkcrisis van onze dagen wel in het feit dat wij als geloofsgemeenschap zo weinig capabel zijn om ook daadwerkelijk mensen bij Jezus te brengen. Hoewel Jezus normaal gesproken alle tijd heeft voor een gesprek met iemand, vandaag lijkt het er eerder op, dat het gesprek niet is doorgegaan. Het vervolg geeft misschien ook aan waarom: “Het uur is gekomen, dat de Mensenzoon verheerlijkt wordt.”

Onvruchtbare gesprekken, omdat mensen niet willen luisteren, maken een echt contact onmogelijk. Bovendien gaat op die manier kostbare tijd verloren. En die tijd is blijkbaar voor Jezus kort geworden: “Het uur is gekomen dat de Mensenzoon verheerlijkt wordt.” In feite mogen wij zeggen dat Jezus op het punt staat de vruchtbaarheid van zijn gesprekken met ons mensen te bewijzen door ze in daden om te zetten. Had Petrus niet gezegd: “Heer, naar wie zouden wij gaan. Uw woorden zijn woorden van eeuwig leven.” Vruchtbare woorden, wat betekent dat in het evangelie? Het antwoord vinden wij in het vervolg van dit gesprek: “Als de graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft hij alleen... maar als hij sterft, brengt hij veel vrucht voort.”

Wat deze woorden letterlijk betekenen, zullen wij allemaal weten. Jezus past het beeld van de graankorrel toe allereerst op zichzelf. Hij zal door zijn kruisdood gezaaid worden in vergankelijkheid om vervolgens te verrijzen in onvergankelijkheid. Jezus’ woorden over zijn dood en verrijzenis willen geen lege of mooie woorden zijn. Neen, zijn woorden over zijn lijden en dood zijn voor ons zoiets als woorden van eeuwig leven.

Enkele Grieken proberen via de eerste Kerk met Jezus in contact te treden. Wij mogen hun in dat verlangen volgen. Jezus heeft immers woorden van eeuwig leven: “Wie zijn leven bemint, verliest het, maar wie zijn leven in deze wereld haat, zal het ten eeuwigen leven bewaren.” Het zijn woorden die tastbaar worden, niet door erover te spreken maar door ze te beleven. Dit wil zeggen: neem de tijd en laat de woorden van leven, die Jezus spreekt aan jou gebeuren. Neem echt de tijd en ga met de Verrezen Heer een oprechte confrontatie aan. De veertigdagentijd loopt ten einde en “het uur is gekomen, dat de Mensenzoon verheerlijkt wordt.” Moge deze eucharistie geven, dat Jezus’ woorden voor ons woorden van eeuwig leven worden, doordat wij het confronterend gesprek met Hem aan gaan.

Bezinning op het Woord, inleidende teksten bij de dagelijkse liturgie

Illustratie: Wim Johannesma