Vroeg op. Vanwege de busreis door de ochtendspits van Rome is het ontbijt om 6.30 uur. Alles moet mee en om 7.15 uur vertrekt de bus. Naast mij zit Marian uit Albanië. Hij zat ook in mijn werkgroep deze week, dus we kunnen verder waar we gebleven waren. Maar het wordt meer een persoonlijke uitwisseling. Over bedevaarten maken met je parochianen, over hoe je omgaat met de armen, over de pastorale zorg voor migranten. Natuurlijk moet af en toe de situatie in Nederland of Albanië nader uitgelegd worden. Hoe verschillend situaties ook moge zijn, je merkt opnieuw dat pastoors op een of andere manier hetzelfde denken. En ofschoon sommigen dat best gek vinden, heb ik me deze week toch erg pastoor gevoeld in doen en denken. Marian en ik hebben al pratend de busrit van ruim een uur makkelijk gevuld.

In het Vaticaan gaan we direct naar de conferentiezaal en wachten op de paus. Gelukkig is hij ruim op tijd. Zonder veel franje komt hij binnen en we zingen eerst samen het Veni Creator Spiritus, luisteren naar een evangelie en de paus spreekt een kort gebed uit. Na een kort inleidend woord mogen de vragen gesteld worden. In totaal worden er volgens mij zes vragen gesteld en ofschoon de paus een antwoord op papier heeft staan, wijkt hij vaak en uitvoerig af van zijn tekst. O ja, het was een besloten bijeenkomst en de inhoud wordt niet gedeeld zo werd ons opgedragen. Maar ik kan wel vertellen dat de paus in zijn antwoorden denkt en spreekt als een pastoor, eenzelfde soort intuïtie, creativiteit, barmhartigheid, zorg en weten wanneer je de uitzondering maakt. De inhoudsanalyse, de vragen en antwoorden waren trouwens niet zo spannend of opzienbarend. Het was ook vooral de ongedwongen toon die voor de aanwezige pastoors bemoedigend was. Op het einde ondertekende de paus een brief aan ons, waarin hij ons opdraagt om ‘missionarissen van de synodaliteit’ voor onze eigen kerkprovincies en pastoors te zijn. In korte bewoordingen lichtte hij dat toe, maar de brief moet ik nog gaan lezen. Daar is nog geen tijd voor geweest. Met het ondertekenen van de brief eindigde de bijeenkomst en was er nog gelegenheid om de paus persoonlijk de hand te schudden. Dat was natuurlijk een supereinde!

Volgende programmaonderdeel was de mis in Sint-Pieter bij het altaar van de Heilige Stoel. Nu was kardinaal Grech de celebrant. Ondertussen gaat de Sint-Pieter als toeristische attractie natuurlijk door, maar in de apsis merk je daar uiteindelijk weinig van. Een mooie afsluiting. Wat een voorrecht om dit alles te mogen meemaken. Zo snel krijg je toch niet de kans om te participeren in het proces van de universele Kerk en hoe zij zichzelf en haar missie wil verstaan.

Terug in de gang die als sacristie dient, mag de chaos losbarsten. De een wil de tuinen bezoeken, een ander zo snel mogelijk naar het vliegveld met een shuttlebus. De meesten begeven zich naar de Nervihal waar een picknickzakje klaar staat. Een achttal deelnemers, van wie ik er een ben, wordt in rap tempo naar de perszaal gebracht. Mgr. Marín houdt een kleine introductie en daarna kunnen journalisten ons individueel interviewen. Ook de Nederlandse journalist Hendro Munsterman is in de zaal en dus wordt dat het eerste interview. Maar daarna volgt nog – men heeft ontdekt dat ik ook Engels schijn te spreken – een interview met Amerikaanse journalisten. Twee doen dat tegelijk en een ander nog voor een camera. Ieder vraagt natuurlijk wat je opgestoken hebt, wat je meeneemt, hoe je het ervaren hebt. Als alles klaar is blijkt het al 14.30 uur te zijn. Zo laat vertrekt ook mijn shuttlebus naar het vliegveld.

Terug in het Vaticaan is de bus net vertrokken, maar er wordt wel iets anders geregeld. Uiteindelijk krijg ik een persoonlijk lift naar Fiumicino Aiport van een van de medewerkers van het secretariaat van de synode. Die heeft 42 werkjaren erop zitten en staat voor zijn pensioen. Hij kan na zoveel jaren wel wat vertellen over de Vaticaanse dicasteries. Wat fijn om op dat moment Italiaans te kunnen spreken.

Nu zit ik op het vliegveld en maak dit laatste deel van de blog. Ik realiseer me dat het werk daarmee nog niet afgelopen is. We zijn nu immers ‘missionarissen van de synodaliteit’ met pauselijke zending. Hoe dat verder gaat? In het vliegtuig zal ik de brief maar eens goed gaan lezen en in Nederland een fatsoenlijk geordend verslag maken van deze gebeurtenis. Laten we daar maar mee beginnen.