Op het ogenblik dat ik dit schrijf is het bijna halfvasten. Een aantrekkelijke voorjaarszon schijnt door de ramen naar binnen, de dagen worden lichter en de tuin maakt zich op voor een uitbundige bloei. En toch hangt er een donkere schaduw over al dat licht en leven heen.

Op het moment dat dit exemplaar van De Sleutel bij u in de bus valt, zal het inmiddels de Goede Week zijn geworden. Een Goede Week die met Palmzondag  op een ongebruikelijke manier begon, en die heel anders zal verlopen dan ons vertrouwd is. En ook Pasen zal niet hetzelfde zijn.

Het gegeven dat vieringen achter gesloten deuren zullen plaatsvinden, is heel onwerkelijk: die ervaring zal voor u als gelovigen niet anders zijn dan voor ons als priesters. Dankzij de moderne media kunnen we via t.v. en computerscherm toch een bepaalde mate van contact onderhouden, ook al voelen we goed aan dat dit contact wezenlijk onvolledig is.

De leerlingen hadden op Palmzondag geen idee van wat Jezus zou overkomen. Wij hadden enkele weken geleden geen idee wat onze wereld te wachten stond. Onzeker is de situatie waarin ons land zich in de Goede week zal bevinden. Het is te hopen dat de piek in de epidemie dan geweest is, maar zekerheid daarover kan niemand geven. We mogen rustig stellen dat de lijdensweek van Jezus ook ongevraagd, ongewenst in onze wereld, in ons leven is binnengedrongen. In ieder geval heeft onze zelfgemaakte zekerheid in één klap plaats gemaakt voor onzekerheid, waarbij ook angst een rol speelt.

Het is een goede gewoonte dat we op Palmzondag een takje achter het kruis steken. Dat takje is een teken dat we als christenen geloven dat door het lijden heen en door de dood heen, het leven zal overwinnen.

Deze Goede Week krijgt dat takje achter het kruis een bijzondere betekenis: overduidelijk voelen we gezamenlijk en bijna tastbaar dat de schaduw van de onzekerheid van ons menselijk bestaan, dat het kruis van lijden en sterven, ook ons kan treffen. Christus is die weg zelf moeten gaan.

Maar achter dat kruis steekt een jong, fris palmtakje: teken van ons geloof dat het kruis dat op ons pad komt, niet het laatste woord heeft; dat het laatste woord Leven is, eeuwig leven.

Ondanks alle onzekerheid en wellicht ook verdriet dat ons overkomt, mogen we ons aan dat Woord vasthouden.  Het Woord dat leven geeft.

+Harrie Smeets,
bisschop van Roermond