1e lezing: Ex.34,4b 6.8-9
2e lezing: 2 Kor.13,11-13  
Evangelie: Joh.3,16-18  

Eén God in drie Personen

Vandaag vieren wij het hoogfeest van de heilige Drievuldigheid. Het klinkt allemaal heel technisch. Technische termen kun je echter niet vieren, hooguit kun je elkaar daarmee om de oren slaan. En toch vieren wij vandaag God, zoals Hij door ons christenen beleefd wordt in zijn Drievuldigheid. En het woordje beleven zegt het al. God in zijn Drievuldigheid is niet de conclusie van godsdienstoorlogen of spitsvondig gevoerde theologie. God beleven als Drievuldigheid is de vrucht van het leven met God door de eerste christenen.

En deze christenen hebben zich daarmee aangesloten bij de grote Godzoekers uit de Bijbel. Niet voor niets wordt vandaag Mozes ten tonele gevoerd, die de Sinaï bestijgt. De berg op gaan, wil zeggen: God zoeken. En God zoeken, betekent allereerst je eigen leven achter je laten. Wij denken God niet zelf uit, Hij wordt niet door ons ingekleurd. Neen, God openbaart zich aan ons. Mozes is de uitdaging aangegaan. Hij heeft letterlijk zijn volk achter zich gelaten en is de eenzaamheid van de berg Sinai binnengegaan. Veertig dagen en nachten heeft hij in de stilte doorgebracht en pin gehouden. Een interessant detail is daarbij, dat het volk beneden aan de berg dat geduld niet kon opbrengen. Zij creëerden zich daarom zelf een god. Een gouden kalf werd hun godheid waarvoor zij zich neerbogen. Een godheid naar eigen ideeën. Een stier staat symbool voor woeste krachten. Zo’n woeste God kan mensen dan ook gemakkelijk inspireren tot weinig verheffende en verwoestende handelingen.

Maar Mozes bevindt zich dus in de stilte. Hij krijgt iets over het wezen van God geopenbaard. Wij horen het vandaag. Hoe is God? God sprak tot Mozes: “De Heer! De Heer is een barmhartige en medelijdende God, groot in liefde en trouw.” Het is dezelfde Mozes aan wie God zijn naam openbaarde. En opvallend is: de naam van God is eigenlijk geen naam. “Ik ben die Ik ben,” zegt God tot Mozes. De onnoembare, niet in een hokje te plaatsen. 

De eerste christenen hebben in hun leven met God al gauw ervaren, dat God wel één is, maar dat er tegelijkertijd sprake is van God de Vader, de Zoon en de heilige Geest. Het is de liefde die God drievuldig maakt. Want de liefde is altijd op de ander gericht. En daarom zijn er in de Ene God drie Personen die elkaar volmaakt beminnen. En die liefde van God spreekt Jezus vandaag uit in het evangelie: “Zozeer heeft God de wereld liefgehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gezonden.” Hier worden de liefde en barmhartigheid van God, die Mozes al ontdekt had vlees en bloed. Gewoon leven met de God van de Bijbel en nuchter nadenken kan ons zonder spitsvondigheid tot de kern van ons geloof brengen.

Normaal gesproken mogen ouders hun kinderen niet overleveren, ook niet uit liefde. Maar als de Zoon in liefde en barmhartigheid gelijk is aan de Vader, dan kan de Vader Hem overleveren omdat de Zoon zelf zich uit liefde overlevert aan de Vader en de mensen. En het offer van de Zoon wordt dan ook niet van buitenaf verteerd maar van binnenuit. Daarover zegt namelijk de Hebreeënbrief: “Het is de eeuwige Geest die het vuur uitmaakt van dat goddelijk offer.” En zo komen wij door de zelfgave van God tot God in zijn Drievuldigheid. Drievuldigheid is geen technische term maar God in zijn volheid, overlopend van liefde. Wie met Mozes, de apostel Paulus en vele heiligen en christenen van eeuwen de stilte durft opzoeken, zal ook zelf de grote gave van deze feestdag gaan ontdekken. Moge de drievuldige God ons dat geven.

Tekst: Bezinning op het Woord, inleidende teksten bij de dagelijkse liturgie

Illustratie: Glas-in-loodramen van de Drieëenheid in de Drievuldigheidskerk in Landgraaf-Rimburg