Geloof en ongeloof: je kunt ze aantreffen op de meest onverwachte plaatsen. Op plekken waar je geloof zou verwachten, blijkt het soms verrassend afwezig. Op plaatsen waar je het helemaal niet verwacht, blijkt het er ineens te zijn. Daarom dit korte reisverhaal, als vakantiegedachte.

Een tijd geleden, nog voor alle corona-ellende begon, stapte ik in de trein, ergens in de randstad, tussen Amsterdam en Den Haag. Gewoon tweede klasse ingecheckt, al had ik daar op het perron al spijt van. Het zag ernaar uit dat het een erg druk bezette trein zou worden en ik had eigenlijk nog wat willen werken onderweg. De trein zat goed vol  en ik besloot een eindje door de coupés te lopen, op zoek naar een zitplaats, of minstens naar een beetje comfortabele staanplaats.

Herkenbaar zijn als priester levert altijd extra blikken van anderen op. Mensen die twee keer kijken, mensen die bedenkelijk kijken of juist heel vriendelijk. Daaraan ben ik intussen wel gewend. Op mijn weg door het gangpad van een mudvolle coupé  kwam ik langs een groep studenten. Ze waren duidelijk met elkaar onderweg. En mijn ogen ontmoetten die van een van de studenten, een jonge vrouw. Zonder verdere inleiding of aanleiding zei ze: “Morgen hebben we een belangrijke roeiwedstrijd. Kunt u mij de zegen geven?”

Ik  zette mijn tas neer en aarzelde. Enerzijds was er de aangename verrassing van de vraag, anderzijds was ik ook wat achterdochtig. Het is in onze wereld immers goed en goedkoop scoren voor iemand die godsdienst belachelijk wil maken. Enkele van de heren-studenten die erbij waren grinnikten al. Na het moment van aarzeling, keek ik haar aan en gaf  als antwoord: “Als ik zeker wist dat je het serieus meende, dan zou ik het doen.” Ze keek me recht in de ogen aan en antwoordde: “Ik meen het.”

“Goed dan, ga dan staan en kom hier.” Dat deed ze meteen. Twee andere studentes volgden met lichte aarzeling haar vastberaden voorbeeld. De heren in het gezelschap drukten zich wat verder weg in hun stoelen. Ze lachten niet meer, maar namen afstand, omdat ze aanvoelden: “Dit is niet voor de flauwekul. Dit is echt.” Na een kort gebed, gaf ik hen de zegen, wetend dat de mensen eromheen waarschijnlijk met verbazing keken naar wat zich hier, midden in een tjokvolle trein in geseculariseerd Holland, voor hun ogen voltrok. Op het moment van de zegen maakten ze geroutineerd een kruisteken, zeiden dankjewel en na hun succes gewenst te hebben, gingen we, van beide zijden zichtbaar verheugd, maar zonder verder spreken uit elkaar.

Die studentes gaven een eenvoudig maar krachtig getuigenis van hun geloof, dat ze hun levensweg niet zonder God wilden gaan. Ook al blijven we deze zomer thuis, toch wens ik u toe:  Vaya con Dios. Dat schijnt Spaans te zijn voor: Ga met God.

+ Harrie Smeets,
bisschop van Roermond