Voor Roepingenzondag is dit jaar een bijzonder poster uitgegeven.

Een jonge man staat in het middenpad van een lege kerk.
Aan zijn kleding – korte broek en rugzak met waterfles – is duidelijk te zien,
dat het niet om de gemiddelde kerkganger gaat, maar eerder om een toerist, om een voorbijganger.

De kerk is leeg en hoog en door de drie hoge ramen voorin schijnt een mysterieus licht dat de aandacht vraagt van de jongeman.

Boven op het poster de woorden: Wees niet bang, kom dichterbij.

Maar waarvoor zou je bang moeten zijn?
Of een kerk die steeds leger wordt in onze dagen?

Weet je dan niet dat de kerk meer is dan de stoelen, de banken en het hele gebouw.
Weet je dan niet dat de kerk zelfs meer is dan de bisschoppen en priesters?

De kerk, dat is op de eerste plaats de gemeenschap van de gedoopten.
Het woord 'kerk' komt immers van het Griekse 'Kyriakè' (= 'van de Heer').
Allen die zich tot Christus als hun Heer bekennen, vormen dus de kerk.
Als je gedoopt bent, kun je eigenlijk nooit meer van de kerk spreken
als iets waarvan je zelf geen onderdeel bent.

Waarvoor zou je bang moeten zijn?
Voor het mysterieuze, ongrijpbare licht dat je aan God laat denken?

Natuurlijk kan dit goddelijk Licht ook in de donkere hoeken van je hart schijnen. Ben je daarvoor bang?

Weet je dan niet dat sinds Jezus zichzelf het Licht der Wereld noemde (Joh.8,12) dit goddelijk Licht vooral leven en vreugde betekent?
Als al gewone lampen voor lichttherapie bij een najaarsdepressie kunnen helpen, hoeveel te meer dan dit levende, goddelijke Licht dat de Liefde zelf is.

Wees niet bang, kom dichterbij!

Inderdaad, jouw belangrijkste stap bestaat in het dichterbij komen.
God, Geloof, Kerk – zij laten zich niet ervaren als buitenstaander,
als voorbijganger, als toerist. Zij zijn niet te ervaren bij sightseeing.

Blijf niet in het middenpad staan zoals de jonge man op de poster.
Ga zitten.

Neem je tijd tot stilte, tot meditatie, tot gebed, tot meevieren.
Stel je open.

Misschien wordt je rugzak daarna een stuk lichter,
heb je je waterfles kunnen vullen bij de eeuwig borrelde bron.

En als je dan je ontdekking wilt delen met anderen
en deze gedachte steeds weer terug keert,
dan kunnen wij zelfs spreken van ‘roeping’.

Tekst: Pastoor Rainer Kanke, Echt