Uw columnist heeft moeten vernemen, dat de vakantie is aangebroken. Iedereen zij een prettige vakantie gegund. Maar tegelijkertijd heeft de kerk geen vakantie. Evenmin als uw gezin of uw huwelijk met vakantie gaat. De band tussen mensen en de band met God blijft immers gewoon bestaan. Ik heb er wel moeite mee, als een kerkkoor zegt: “We zingen nu zes weken niet, want het is vakantie.” Gelukkig blijft te Vlodrop , waar ik pastoor ben, het kerkelijk zangkoor gewoon trouw zingen, ondanks de vakantie. Tegelijkertijd hoort vakantie bij ons moderne leven. Ik zelf zal ook even in het buitenland vertoeven. Mensen om me heen raden me ten zeerste aan om even alles en iedereen te vergeten. Maar ik blijf bereikbaar. 

Gevoel
Inmiddels is er overal een heus vakantiegevoel waar te nemen. Hopelijk helpt de zon een handje. Scholen zijn dicht. Straks gaat ook de fabriekspoort even op slot. Studenten hebben hun rugzak al gereed ge­maakt voor een meerdere weken durende trektocht. Ons land komt in een beweging die mij herinnert aan de grote volksverhuizing in de geschiedenisles. 

Verschillend
De reden van de vakantie kan verschillend zijn. Voor het ene gezinnetje is het voldoende om naar een nabije camping te trekken. Even weg van thuis. Een weekje maar. Even feest voor de kinderen. Daarna is het weer fijn om gewoon thuis te zijn. Het andere gezinnetje blijft thuis. Er is soms geen vakantiebehoefte. Soms helaas zijn er de middelen niet om zich een vakantie te permitteren. Studerende kinderen kosten veel geld of men is blij als alle kosten van levensonderhoud betaald zijn. Dan is er niets meer over. 

Andere mensen willen exotisch oorden bezoeken. De wereld is immers klein geworden. Vliegtuigen vliegen af en aan en brengen je overal. Bovendien kun je met je familie telefoneren alsof ze naast je wonen. Daardoor is het avontuur nauwelijks nog de helft van wat het eens is geweest.

Reis
Maar toch is er nu sprake van het vakantiegevoel. Mensen willen even hun werktred onderbreken. Je hoopt ook ergens te komen of iets mee te maken wat nieuw is. Mensen ervaren hun leven nu eenmaal ook als een reis. Ze weten in hun jeugd niet waar het leven hen zo al brengen zal. Maar nu is het buitenland dichterbij gekomen. Studie of stages in het buitenland zijn vanzelfsprekend geworden. Ook vanwege baan of carrièremogelijkheden blijft men niet meer gewoon lekker thuis in eigen land. De wereld is een groot dorp geworden. 

Horizon
Mensen van deze tijd willen voortdurend hun horizon uitbreiden. Maar in zeker opzicht zijn ze soms bijziend. Ze willen dan wel hun horizon verbreden, maar hun geestelijke horizon schijnt te krimpen. Geloof in God, spiritualiteit, gebed, de vragen over leven en dood en van goed en kwaad hebben in het jargon van de gemiddelde Nederlander maar een beperkte plaats. Toch is het geloof een werkelijkheid. Geen verzinsel. Iedereen stelt zich van tijd tot tijd vragen bij het eigen bestaan: Waar komen we vandaan? Waarheen is ons leven op weg? Wat wordt van mij als mens in dit leven verwacht? Welke invulling dien ik aan mijn leven te geven? Leven is geen nattevingerwerk. Daarvoor hebben we inspiratie nodig, ook ter voorkoming van oppervlakkigheid en gemakzucht. 

De menselijke werkelijk­heid eindigt volgens velen bij het eigen sterven. Vandaar dat het Humanistisch Verbond  mensen werft met de slagzin: “Wij geloven in het leven vóór de dood.” Voor een stervende hebben zij dus geen boodschap. Het zijn juist de christenen geweest die wereldwijd zorg hebben gedragen voor een menswaardig leven vóór de dood, want zij hebben wereldwijd de gezondheidszorg van de grond getild. Ze hebben onderwijs gege­ven en met landbouwprojecten de honger bestreden. Maar de christen mag zijn horizon ook nog ver­ruimen in een geloof in het leven na de dood. Waar de humanist voor wegloopt, voor de vraag van leven en dood, daar mag de christen de boodschap van Jezus vertellen en hoop bieden aan mensen die weten dat ze zullen sterven.

Geloof
Ons leven lijkt een reis. Wij mogen ons in Gods hand weten over de dood heen. Door Jezus heeft Hij ons de weg door het leven gewezen en met Jezus wacht God ons op na dit leven. Het zou fijn zijn om – nu de drukte even stagneert en er even tijd voor jezelf is – de ware vragen van het leven tot je toe te laten. Dan kan een wereld voor je open gaan. 

Mgr. dr. Hub Schnackers,
diocesan administrator