Vijftig dagen na Pasen viert de Kerk Pinksteren. Daarmee komt een einde aan de Paastijd en begint als het ware het echte werk voor de Kerk. Daarom wordt ook wel eens gezegd dat de Kerk met Pinksteren haar eigen 'geboortefeest' viert. 

Na het sterven en het verrijzen van Christus, dat we met Pasen vierden, voelden de leerlingen van Jezus zich lange tijd onzeker. Ze wisten niet goed hoe ze verder moesten. Jezus had beloofd een helper te sturen: zijn Heilige Geest. Het evangelie vertelt hoe ze op de 50edag van Pasen allemaal vervuld werden van die Heilige Geest en daarna predikend naar buiten traden. Vandaar de uitdrukking dat Pinksteren ‘de geboorte’ van de Kerk is. Sinds dat eerste Pinksterfeest zijn volgelingen van Jezus niet opgehouden om over Hem te vertellen. De naam 'Pinksteren' komt van het Griekse 'pentèkostè, dat 'vijftigste' betekent.  

Volgens het evangelie van Johannes belooft Jezus zijn apostelen op de avond vóór zijn lijden en dood dat Hij hen de Geest zal zenden. De Geest zal hen voor altijd met Vader en Zoon verbinden, en hen helpen getuigenis af te leggen over de verrezen Jezus. Volgens de Handelingen der Apostelen daalde de Geest uiteindelijk inderdaad op de apostelen neer. De evangelist Lucas beschrijft hoe: "Toen de dag van Pinksteren aanbrak, waren zij allen op één plaats bijeen. Plotseling kwam er uit de hemel een geraas alsof er een hevige wind opstak, en het vulde heel het huis waar zij waren. Er verschenen hun vurige tongen, die zich verspreidden en zich op ieder van hen neerzetten. Zij raakten allen vol van heilige Geest en begonnen te spreken in vreemde talen, zoals de Geest hun ingaf" (Handelingen 2, 1-4). Deze gebeurtenis is sindsdien als uitgelegd als een teken dat de liefde van God niet voor één volk, maar voor alle mensen op de hele wereld bedoeld is. 

In het Nieuwe Testament wordt nog een andere manier beschreven, waarop de apostelen de Geest ontvangen. Het Evangelie van Johannes beschrijft dat de apostelen op de avond van Pasen bij elkaar zaten en dat Jezus aan hen verscheen en hen uitzond met de woorden: “Zoals de Vader Mij gezonden heeft, zo zend Ik jullie.” Johannes vervolgt: “Na deze woorden ademde Hij over hen. ‘Ontvang de heilige Geest,’ zei Hij. 'Als jullie iemand zijn zonden vergeven, dan zijn ze ook vergeven; als jullie ze niet vergeven, dan blijven ze behouden' (Johannes 20, 19-23).” De Heilige Geest wordt hier dus gelijkgesteld met de adem van Christus. Als het goed is ‘ademt’ de Kerk de geest van Jezus. 

Pinksteren is een van de oudste feesten van de christelijke kerk. Het wordt al sinds de derde eeuw officieel gevierd. Toch is het nooit zo populair geworden als Pasen en Kerstmis, hoewel Pinksteren minsten zo belangrijk is. Misschien komt dat door dat met Pinksteren niets tastbaars gevierd wordt. De Heilige Geest is niet te zien of aan te raken. Toch ervaren veel mensen zijn aanwezigheid. In de religieuze kunst wordt de Heilige Geest vaak afgebeeld als duif, windvlaag of in de vorm van vurige tongen die de apostelen de kracht gaven voor hun geloof uit te komen. Bijgaande afbeelding is het beroemde raam uit de Sint Pieter in Rome, waarin de Geest wordt voorgesteld als een duif.